CiAŁo

Znowu to samo
Wpisz hasło
Dostępu brak
Nie pozwala
Broni
Niepokój druga sieć
Bez sygnału, nic nie mówiące
Ciało – nie chciałam żeby osaczało

Powietrze gęstnieje
Uruchom ponownie
Męczę się z tym errorem
Nie myśli zdrowo
Powiadają
Myśli swoim połączeniem

Hakuje
.Kurczowo.

Odbicia

Wdech

Przesłodziłam
Jak to uratować?
Jak sprawić żeby znów błyszczało?

Słyszę szum ulic
Widzę masę słoików
Telco tabelki Teams
Wołają mnie

Dodaj kwaśnych owoców

Wyrywam się
Szukam wyjeżdżam
Rozbijam ten dżem
Sprzątam chowam ale już
Wołają mnie
Klikam w Exit

Kim jesteś
Co robisz
Dokąd zmierzasz
Po co siedzisz
W miejscu
Zaprezentuj się

Co zrobić gdy dżem jest zbyt rzadki?
Jak to uratować?

Życie przecieka przez palce
Odbicia/nie bijcie

Wydech.

BlOk

Zablokowana w nim Ja
Ekrany, spojrzenia, światła
Huśtawki, dzieci, krzyki
Radia, szafy, kuchnie
Płacz, śmiech, noże
Bezy, pad thaï, marzenia
Ninja, kucharz, alkoholik, śpiewak operowy

Cudem wszyscy to konstruują, remontują
Na którym piętrze jesteś?

Nie.
Ty tylko tłumaczysz dziecku na kucyku, że ta Pani-Ja
wierci w ścianie ulatującego wraz z kurzem czasu.

Drodzy sąsiedzi, pilnie potrzebna gładź.

Tekst: Wiktoria Grabowiec (20) – studentka filologii francuskiej na Uniwersytecie Wrocławskim. Pół roku mieszkała w Montpellier gdzie studiowała na Université Paul Valéry Montpellier 3. Uwielbia tworzyć. Ma wtedy wrażenie że zaczyna bardziej rozumieć (siebie?). Miłośniczka teatru dokumentalnego, francuskiej Nowej Fali, kotów oraz porannego rytuału picia herbaty.

Ilustracje: Ewelina Brudnicka – Kiedy nie chowa się za kulisami teatru – rysuje. Kiedy nie rysuje, nałogowo ogląda szkicowniki innych.
IG: @starless2 i @showmeyoursketchbook